قلب درمانی تشعشعی
قلب درمانی تشعشعی، که همچنین به عنوان فرآیند تابش حرارت به قلب نامیده می شود، یک رهیافت انرژی درمانی است که با شناسایی عدم توازن و اختلالات موجود در جریان طبیعی انرژی بدن، به افراد درمانجو کمک می کند تا ناراحتی خودشان را رفع کنند.
قلب درمانی از طریق تابش حرارت، ریشه در این عقیده دارد که شخص می تواند با ایجاد ارتباط مجدد و با حس دوست داشتن بدون شرط، تشعشع خودش را مجددا تایید و تمیز کند.
یک درمانگر یا مشاور صلاحیت دار می تواند این روش درمانی را بر روی افرادی که به دنبال درمان یافتن از غصه، زیان، آسیب ناشناخته و یا نگرانی های ایجاد شده در نتیجه این مشکلات هستند، اعمال کند.
تاریخچه و توسعه
این رهیافت درمانی توسط یک روان شناسی به اسم شارون وچ[۱]، که در روان درمانی کل نگر کار می کرد، ایجاد شده است.
در سال ۱۹۸۴، عقاید و مطالعات معنوی وچ در مورد سنت بودیسم در مورد درمان منجر به راهنمای وی در ایجاد مرکز درمانی کل نگر شد.
عقاید نظری وی به روش های درمان شرقی همراه با تجربیات بالینی وی، منجر به شناخت لزوم توجه به چاکراها (مسیر های اصلی و شریانی) قلب، به منظور قوی تر کردن افراد برای دوست داشتن بدون قید خودشان شد.
وی بر این باورد بود که با توانمند شدن افراد تحت درمان برای دست یابی به دوست داشتن بدون قید و شرط، علائم روان شناختی و فیزیکی که افراد تجربه می کنند از بین خواهند رفت و باعث خواهد شد که آنها با وجود چالش هایی که با آن مواجه هستند، از زندگی روزمره خودشان بیشترین لذت را ببرند.
وچ تجربیات خودش در مورد افراد درمانجویی که به مراکز درمان کل نگر مراجعه کرده بودند را در کتابی به اسم تشعشع قلب: درمان قلب، درمان روح[۲] نوشت و در سال ۱۹۹۵ این کتاب را چاپ کرد.
کارهای توسعه ای وی در زمینه قلب درمانی تشعشعی ، بیان کننده سنت های بودیسم از قبیل تمرکز بر چاکرای قلب به عنوان مرکز دوست داشتن بدون قید و شرط .
این اعتقاد است که تشعشع، یا حضور معنوی، یک انرژی حباب مانند را در اطراف شخص ایجاد می کند و به صورت منفی، تحت تاثیر چالش ها و آسیب های زندگی قرار می گیرد.
قلب درمانی تشعشعی به چه نحوی کار می کند؟
ایده اصلی مربوط به قلب درمانی تشعشعی ، بر مبنای مفهوم بودیسم از چاکرای قلب ایجاد شده است که بیان می دارد قلب مرکز عشق، دوست داشتن و همدردی بدون شرط در بدن می باشد.
در زمانی که افراد ناراحتی ها یا عدم توازن هایی را در زندگی شخصی شان تجربه می کنند که منجر به اختلال در مسیر انرژی بدن می شود، قلب که منبع حیات در نظر گرفته می شود، به عنوان مسیری برای درمان و ایجاد هماهنگی به کار گرفته می شود.
قلب منجر به ایجاد انرژی می شود که منجر به بهبود درمان و ترمیم در بدن می شود و به افراد کمک می کند تا درک درونی خود از تعادل و آرامش را توسعه دهند و یا آن را ترمیم کنند.
در طول پروسه درمان، درمانگر از طریق یک سری اظهارات و بیانات دستوری شخص درمانجو را راهنمایی می کند و همراه با آن، افراد درمانجو را ترغیب می کند تا در تکینک های از قبیل مدیتیشن، تنفس درمانی و یا گفتار درمانی، به صورت آزاد مشغول شوند.
